Słownik Jeżdziecki nasze małe ABC....

Cytrynka

Natchnięta postami Pani Asi, Iburg, Paskudki stworzyłam nowy temat gdzie bedziemy sobie definiować podstawowe pojęcia. Na pierwszy rzut wspomniane pojęcia. Główną osobą która użycza i korekte daje jest Nasza Paskudka do pomocy Frednota

Stadnina
Ośrodek w którym prowadzi się pracę hodowlaną mającą za zadanie stałe doskonalenie materiału hodowlanego, dostosowywanie go do aktualnych potrzeb ewentualnie nawet tworzenie nowych ras i typów koni.
Ciekawostka najstarsza stadnina koni w Polsce została założona w 1817 roku w Janowie Podlaskim

Stajnia
Budynek w którym trzyma się konie.
Stajnie dzielimy na sportowe, pensjonatowe, rekreacyjne
Stajnie rekreacyjne - w stajniach tych prowadzone są jazdy konne,
Stajnie sportowe- w którym przygotowywane są konie do sportu,
Stajnie pensjonatowe - stajnie gdzie udostępnia się miejsca (boksy) koniom prywatnych właścicieli

Zakład Treningowy
Przeprowadza się tutaj ostatni etap wychowu młodych ogierów. Ogiery, które pozytywnie przejdą szkolenie w zakąłdzie treningowym dostaja licencję.

Stado Ogierów
ośrodek, którego głównym zadaniem jest utrzymywanie ogierów o dużej wartości hodowlanej różnych ras i typów oraz organizowanie sieci punktów kopulacyjnych w terenie.
SO - Książ
zródło :J. Zwoliński "Hodowla Koni"

Dresaż
Dyscyplina jeździecka zwana również ujeżdżeniem, polegająca na wykonywaniu określonych figur na czworoboku.

Czworobok
Miejsce w którym odbywa sie konkurs ujeżdżenia o wym 40x20 lub 60x20
Duzy czworobok:
[link widoczny dla zalogowanych]

Mały czworobok:
[link widoczny dla zalogowanych]

źródło: wikipedia.pl,źródło:www.blogkonie.pl

Ujeżdzanie
Ujeżdżanie koni, przyzwyczajanie koni do pracy, umożliwiające ich użytkowanie zarówno wierzchowe, jak i zaprzęgowe.

http://portalwiedzy.onet.pl/61466,,,,ujezdzanie_koni,haslo.html

Siodlarnia
Pomieszczenie gdzie poza siodłami, ogłowiami, tutaj znajdziemy wszystkie niezbędne narzędzia służące do czyszczenia koni, palcaty, lonże, specjalne sakwy, które można dopinać do siodeł oraz innego rodzaju wszelki sprzęt przydatny do obcowania z końmi.

Boks
Miejsce spoczynku konia. Skąd nie można bez zgody i pozwolenia otwierać wchodzić wyprowadzać konia.

Paskuda

Cytrynko kawał dobrej roboty. Brawo.
Może ktoś ma jakieś propozycje, które warto by było tu jeszcze zamieścić.

Cytrynka

Ja również Ci dziekuje za pomoc w tworzeniu słownika...myśle ze takie podstawowe pojecia i w ogólnym ujęciu powinniśmy znać....po co mamy szuakć po stronkach jak mamy własne forum.

Iburg

Parkur - ogrodzony teren na świeżym powietrzu lub w hali, ustawia się na nim kilkanaście przeszkód, które jeździec i koń muszą i pokonać w określonej kolejności i czasie.

Przeszkody

Stacjonata - przeszkoda pionowa do skoków konnych, wykorzystywana w zawodach lub do treninku nakuki skoku . Może być z drągów lub desek, zawieszonych jedna nad drugą

Okser (lub oxer) - przeszkoda złożona składająca sie z ustawionych równolegle dwóch stacjonat o jednakowej wysokości ustawionych najczęściej w odległości 1 metra od siebie.

Wystepują też następujące wersje przeszkód złożonych ze stacjonat: doublebarre, triplebarre, okser, pijany okser, piramida.

Triplebarre - ta przeszkoda to trzy stacjonaty, z których każda następna jest wyższa od poprzedniej o tę samą wysokość.

Piramida - przeszkoda złożona z trzech ustawionych równolegle stacjonat, z których środkowa jest wyższa od dwóch zewnętrznych.

Bankiet - terenowa przeszkoda w zawodach Wszechstronnego Konkursu Konia Wierzchowego w trakcie krosu. Jest to uskok terenu pokonywany jednym skokiem.

Skoki przez przeszkody - jeździecka konkurencja sportowa. Pierwsze oficjalne zawody w skokach odbyły się w 1864 roku w Dublinie. Od 1900 roku (olimpiada w Paryżu) jest to dyscyplina olimpijska

Konkurencja polega na tym, że na parkurze w hali lub na świeżym powietrzu ustawia się przeszkody , które koń wraz ze swym jeźdźcem musi pokonać w określonej kolejności i czasie, z jak najmniejszą liczbą zrzutek, przypadków nieposłuszeństwa, czyli wyłamań (ominięć przeszkody) i odmów (zatrzymań przed przeszkodą), i upadków.
Za każdy błąd koń i jeździec otrzymują punkty karne. Jeśli kilku jeźdźców pokona parkur w regulaminowym czasie, bez żadnego błędu, zarządza się dogrywkę, podczas której przeszkód jest mniej, jednak są one trudniejsze. Zwycięzca dogrywki wygrywa konkurs.
W zależności od klasy i rodzaju konkursu na parkurze ustawionych jest od 8 do 15 przeszkód.

Rodzaje konkursów:
1. Puchar Narodów
2. Konkurs zwykły
3. Konkurs dokładności
4. Konkurs potęgi skoków
5. Konkurs szybkości
6. Konkurs z wyboru przeszkód

1 Puchar Narodów

Reprezentacje narodowe każdego roku walczą w seriach konkursów o Puchar Narodów. Zawody te są rozgrywane podczas Międzynarodowych Oficjalnych Zawodów Konnych (CSIO). W konkursie z każdej drużyny narodowej startuje po czterech jeźdźców, a w końcowej klasyfikacji odrzuca się najsłabszy wynik. Drużyny złożone z kilku par koń - jeździec biorą także udział w sztafetach.

2. Konkurs zwykły

Konkurs zwykły – zawodnicy z jednakową liczbą pkt. karnych klasyfikowani są wg czasu przejazdu. W przypadku jednakowego czasu jeźdźcy kandydujący do pierwszego miejsca mogą rozegrać dogrywkę. O zwycięstwie decyduje lepszy czas. Konkursy tego typu mogą być rozgrywane od klasy P.

3. Konkurs dokładności

Konkurs dokładności - ma założoną normę czasu, ale o miejscu w klasyfikacji decyduje nie czas, a ilość punktów karnych zgromadzonych podczas przejazdu. Jeźdźcy, którzy zdobyli tę samą liczbę punktów karnych zajmują miejsca ex aequo. W ten sposób rozgrywa się np. konkursy klasy LL. Aby wyłonić zwycięzcę przeprowadza się dogrywki na zasadzie konkursu zwykłego.

4. Konkurs potęgi skoków

Konkurs potęgi skoków polega na pokonywaniu coraz wyższych przeszkód, sięgających nawet ponad dwa metry (minimum 140 cm). Rekord należy do Chilijczyka Alberta Larraguibela na koniu Huaso w 1949 i wynosi 247cm.

5. Konkurs szybkości

Konkurs na szybkość, zwany także konkursem myśliwskim, różni się metodą punktacji. Popełnione błędy są przeliczane na karne sekundy i dodawane do czasu przejazdu konkursu z wyboru przeszkód.

6. Konkurs z wyboru przeszkód

Konkurs z wyboru przeszkód - również różni się metodą punktacji od konkursu zwykłego. Jeździec pokonuje przeszkody w dowolnej kolejności (każdą może dwukrotnie). Bezbłędne pokonanie przeszkody punktowane jest określoną liczbą punktów. Wygrywa ten kto w określonym czasie uzbiera najwięcej punktów.

Klasy konkursów

W Polsce od 2008 roku obowiązują następujące klasy konkursów określone między innymi maksymalną wysokością przeszkód:

* LL - do 90 cm
* L - do 100 cm
* P - do 110 cm
* N - do 120 cm
* C - do 130 cm
* CC-1 - do 140 cm
* CC-2 - do 150 cm
* CC-3 - powyżej 150 cm.

Punktacja

Najczęściej podstawą w ocenianiu zawodników jest najkrótszy czas przebiegu i najmniejsza ilość błędów, którymi są:

* strącenie przeszkody (4 pkt karne)
* pierwsza odmowa skoku (4 pkt karne)
* druga odmowa skoku (eliminacja)
* upadek jeźdźca lub konia i jeźdźca (eliminacja)
* pomylenie trasy przebiegu (eliminacja)
* przekroczenie normy czasu (punkty karne)

( część za wikipedia)

Iburg

WKKW - przybliżenie dyscypliny, Roman Krzyżanowski
.: Data publikacji 18-09-2004 :: Pobrane z PZJ

CO TO JEST WKKW?

rys. Karol Rómel

Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego to jedna z trzech olimpijskich dyscyplin jeździeckich. Wszechstronność dyscypliny polega na tym, że zawodnicy prezentują swoje konie podczas trzech kolejnych dni w trzech bardzo odmiennych próbach: ujeżdżeniu, w terenie i na parkurze. Coraz częściej te trzy próby rozgrywa się w ciągu dwóch a nawet jednego dnia.

Próbę ujeżdżenia sędziuje 1-3 sędziów, którzy oceniają w skali od 0 do 10 poszczególne figury wykonywane na czworoboku o wymiarach 20 x 60m. Liczy się precyzja wykonania figur, elegancja, posłuszeństwo konia i jego chody tzn. stęp. kłus i galop. Ocenia się też dosiad jeźdźca i używanie pomocy. Uzyskane punkty bonifikacyjne przelicza się na punkty karne. Teoretycznie gdyby program wykonany został na maksymalne oceny we wszystkich elementach, zawodnik ukończyłby tę próbę z wynikiem zerowym. Oczywiście jest to niemożliwe, więc każda para otrzymuje mniej lub więcej punktów karnych. Wynik poniżej 30 punktów karnych zdarza się bardzo rzadko i można go określić jako wybitny. 30 - 50 punktów karnych osiągają tylko bardzo ujeżdżone konie, 50 - 60 punktów karnych przyznaje się przy średnio dobrze wykonanym programie. Niekiedy zdarza się widzieć niedostatecznie przygotowanego konia, który kończy tę próbę z wynikiem 80 i więcej punktów karnych.

Drugi dzień nazywany jest dniem prawdy. Przeszkody w crossie nie spadają gdyż są zbudowane na stałe. Są to imitacje naturalnych przeszkód jakie może spotkać jeździec galopujący w terenie na przełaj a więc rowy, płoty, zwalone drzewa, żywopłoty, rzeki, szlabany, zagrody itp. Tu zawadzenie o przeszkodę może skończyć się upadkiem konia i jeźdźca. Wbrew opiniom ludzi nie rozumiejących tego sportu, wypadki zdarzają się na szczęście dość rzadko. Istnieje wiele przepisów mających na celu niedopuszczenie nieprzygotowanych koni i jeźdźców do zawodów. System kwalifikacji uniemożliwia start w zawodach trudniejszych, o ile koń i jeździec nie poradzili sobie ze startem łatwiejszym. Szkolenie konia do zawodów klasy Mistrzostw Europy czy Olimpiady trwa zwykle 5-10 lat i tylko nieliczne są w stanie podołać wymaganiom. Próba terenowa w wersji uproszczonej zawodów to tylko jeden odcinek czyli cross. Na zawodach rangi mistrzostw odcinków takich jest więcej: odcinek a - drogi i ścieżki, odcinek b - stipl, odcinek c - drogi i ścieżki, dopiero ostatnim odcinkiem d jest cross. Tegoroczną nowością było rozegranie zawodów olimpijskich w Atenach w wersji uproszczonej. W pełnym WKKW dystans czterech odcinków może przekraczać trzydzieści kilometrów i zawierać ponad czterdzieści przeszkód. Zawodnik, który pokona próbę terenową bez zatrzymań i upadków oraz w normie czasu otrzymuje za ten dzień wynik ,,0” i przechodzi do trzeciej próby z bagażem punktów karnych jakie otrzymał za próbę ujeżdżenia. Jednak część koni zawsze popełnia błędy, za które otrzymuje się punkty karne: zatrzymanie przed przeszkodą 20 punktów, drugie zatrzymanie na tej samej przeszkodzie 40 a trzecie wyłącza zawodnika z konkursu.
Upadek kosztuje aż 65 punktów karnych. Gdyby zdarzyło się że koń na całej trasie czterokrotnie odmówił skoku, kończy się to jego eliminacją, podobnie jak po upadku konia. Przy każdej przeszkodzie czuwa tzw. sędzia terenowy, którego zadaniem jest notowanie wszystkich błędów. Jak ważna jest próba terenowa świadczą proporcje punktów karnych za błędy na przeszkodach do wyniku za próbę ujeżdżenia lub skoków. Otóż różnica pomiędzy prowadzącym zawodnikiem po pierwszym dniu a zajmującym ostanie miejsce wynosi na ogół 20 - 40 punktów. Kara za jedno wyłamanie 20 punktów, za dwa na jednej przeszkodzie 60 punktów lub za upadek 65 punktów może całkowicie zniwelować przewagę lidera nad najsłabszym rywalem.

Również próba w skokach na parkurze, która rozgrywa się trzeciego dnia nie jest konkursem skoków sensu stricto, a jedynie sprawdzianem sprawności konia po próbie wytrzymałości. Zrzutka i wyłamanie karane są 4-ma punktami, odmowa 4-ma, druga powoduje eliminację, a upadek 8-ma punktami. A więc jeden upadek w crossie przewyższa rozbudowanie aż 16 przeszkód w parkurze. W praktyce każda z prób; ujeżdżenie, cross i skoki ma duże znaczenie. Tylko zawodnicy, którzy bezbłędnie pokonają cross mogą marzyć o zwycięstwie, ale ponieważ takich jeźdźców jest zawsze kilku czy kilkunastu, decyduje lepszy wynik z dwu pozostałych prób. Tak zwaną czwartą konkurencją nazywają zawodnicy przeglądy komisyjne koni. Pierwszy komisyjny przegląd koni odbywa się przed zawodami a prowadzi go komisja sędziowska w składzie trzyosobowym w towarzystwie delegata weterynaryjnego. Przyświeca mu idea, że dobro konia jest na pierwszym miejscu. Koń, który wykazuje jakąkolwiek kulawiznę nie może być dopuszczony do startu. W wątpliwych przypadkach Komisja może zalecić zbadanie konia w specjalnie oznaczonym miejscu przez lekarza weterynarii, który składa raport komisji sędziowskiej, do której zawsze należy ostateczna decyzja o dopuszczeniu konia lub jego wyłączeniu.
Drugi przegląd koni odbywa się bezpośrednio przed crossem a trzeci, najbardziej dramatyczny trzeciego dnia zawodów przed próbą w skokach. W trosce o zdrowie konia Komisja sędziowska ma obowiązek wyłączenia konia który zbyt mocno odczuł trudy próby terenowej. Koń może wykazywać pewne objawy zmęczenia, ale musi poruszać się swobodnie w stępie i kłusie. Troska o zdrowie zawodników dotyczy nie tylko konia ale i jeźdźca. Każdy jeździec co 6 miesięcy a junior co 3 miesiące musi poddać się badaniom przez lekarza sportowego, który stwierdza zdolność pacjenta do uprawiania sportu jeździeckiego. Każdy startujący musi mieć przy sobie na widocznym miejscu tzw. kartę medyczną zawierającą kilkadziesiąt ważnych dla lekarza informacji potrzebnych w razie nieszczęśliwego wypadku. Nie można rozpocząć zawodów bez obecności karetki pogotowia ratunkowego.

Pobrane ze strony PZJ

Iburg

A - Ujeżdżenie - przybliżenie dyscypliny
.: Data publikacji 25-08-2008 :: PObrane ze strony PZJ

UJEŻDŻENIE

rys. Karol Rómel

Wdzięk,szyk, elegancja - tak można krótko scharakteryzować tę dyscyplinę. Celem klasycznego ujeżdżenia jest harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia. Szkolenie konia powinno prowadzić do doskonalenia jego naturalnej równowagi, zachowania elastyczności ruchów oraz wyrobienia posłuszeństwa i chęci współpracy z jeźdźcem.

Dobrze ujeżdżony koń chętnie idzie do przodu, jego ruchy są energiczne i elastyczne, posłusznie wykonuje wszystkie polecenia jeźdźca i sprawia wrażenie, że wykonywanie nawet bardzo skomplikowanych ćwiczeń przychodzi mu z łatwością. Koń i jeździec powinni stanowić harmonijną, rozumnie współdziałającą całość. Ma to być obraz elegancji i zwinności, płynności ruchów i energii, równowagi i spokoju oraz wzajemnego zrozumienia. Ma to być monolit.

Znajomość podstaw ujeżdżenia u jeźdźców jest jednocześnie niezbędnym warunkiem osiągania dobrych wyników w dyscyplinie skoków, czy WKKW. Ta konkurencja wymaga od konia dobrego ruchu i charakteru, a od zawodnika oprócz umiejętności jeździeckich - wiele cierpliwości, wytrwałości i ogromnego wyczucia psychiki konia.

Według statystyk Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej ujeżdżenie jest drugą po skokach dyscypliną jeździecką pod względem popularności i liczby uprawiających ją zawodników. Najlepsi polscy zawodnicy również zaczynają liczyć się na światowych arenach. 23 miejsce Anny Bienias na Światowych Igrzyskach Jeździeckich w Rzymie oraz 11 miejsce Małgorzaty Morsztyn w Finale Pucharu Świata w 2001 r., to do niedawna najlepsze nasze wyniki w tej dyscyplinie. Igrzyska Olimpijskie 2008 r. w Hong Kongu były miejscem bardzo dobrego występu Michała Rapcewicza na Randonie. Para ta została sklasyfikowana na 23 pozycji.

ZAWODY

Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym czworoboku o wymiarach 20 m. na 60 m. Czworobok jest ogrodzony płotkami, a wybrane punkty są oznaczone literami. Jeździec wykonuje określony program, którego jakość wykonania jest oceniana zwykle przez trzech (maksymalnie pięciu) sędziów w 10-cio punktowej skali ocen. Oceny i uwagi sędziów odnotowywane są na specjalnych arkuszach. Wynik zawodnika podaje się w procentach. W zależności od stopnia trudności wyróżniane są klasy konkursów: L (najłatwiejsza), P, N, C, CC, CS, a w każdej z tych klas istnieje kilkanaście programów, opisujących obowiązkowe ruchy, jakie zawodnik i koń powinni wykonać na czworoboku.

Strój zawodnika i rząd konia są ściśle określone w przepisach jeździeckich. Ważnym wydarzeniem dla ujeżdżenia stało się wprowadzenie programów dowolnych z podkładem muzycznym, tzw. KÜR, co uczyniło tą konkurencję znacznie ciekawszą i przysporzyło jej nowych miłośników na całym świecie.

Iburg

Skoki - przybliżenie dyscypliny, Łukasz Jankowski
.: Data publikacji 25-09-2004 ::

rys. Karol Rómel

Skoki przez Przeszkody to najpopularniejsza i najczęściej pokazywana w mediach dyscyplina jeździecka. Pierwsze oficjalne zawody w skokach przez przeszkody zorganizowano w 1864 roku w Dublinie i sport ten został umieszczony w programie igrzysk olimpijskich począwszy już od drugiej olimpiady nowożytnej rozegranej w 1900 roku w Paryżu.
Zawody w skokach przez przeszkody odbywają się na placu konkursowym /parcour/, na którym w zależności od klasy i rodzaju konkursu ustawionych jest od 8 do 15 przeszkód. Podstawowe rodzaje przeszkód to stacjonata, oxer, tripplebarre, mur, bramka i rów z wodą. Trudność konkursów jest stopniowana według specjalnego systemu klas odnoszącego się do wieku koni i umiejętności zapisujących się do nich par : jeździec-koń. W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone miedzy innymi maksymalną wysokością przeszkód: klasa LL- do 80 cm, L do 100 cm oraz P,N,C,CC-1,CC-2, i CC-3, których wysokość wzrasta o kolejne 10 cm w stosunku do klasy L. Stopień trudności toru przeszkód jest precyzyjnie skorelowany z listą startową konkursu, jego rodzajem i klasą oraz rangą imprezy. Jego konstrukcja opiera się na odpowiednim dopasowaniu zadań parkurowych, które wynikają: z optyki i rozmiarów przeszkód, z dystansów pomiędzy nimi, kształtu linii całkowitego przebiegu w konkursie, w tym geometrii zakrętów oraz geometrii linii na określoną ilość kroków galopu /foule/.
Na popularność i widowiskowość zawodów w skokach przez przeszkody wpływają między innymi jasne i proste przepisy ich rozgrywania. W ponad dwudziestu rodzajach konkursów skoków przez przeszkody podstawą klasyfikacji sportowej jest najkrótszy czas przebiegu i najmniejsza liczba błędów, którymi są: strącenie przeszkody /4 pkt karne/, odmowa skoku / pierwsza-4pkt karne, druga-eliminacja/, upadek jeźdźca lub konia i jeźdźca /eliminacja/, pomylenie trasy przebiegu /eliminacja/ lub przekroczenie normy czasu /pkt karne/.
W dzisiejszym systemie współzawodnictwa sportowego w skokach przez przeszkody na arenie ogólnoświatowej w sezonie otwartym najważniejszą imprezą są igrzyska olimpijskie. Dwa lata po każdej olimpiadzie odbywają się mistrzostwa świata /pierwsze MŚ miały miejsce w 1957 r./, a pozostałe lata wypełniają mistrzostwa Europy /po raz pierwszy ME rozegrano w 1953 r./. Oprócz tego odbywają się mistrzostwa kontynentów i regionów. Od blisko stu lat narodowe reprezentacyjne drużyny rywalizują corocznie w seriach konkursów o Puchar Narodów rozgrywanych podczas Międzynarodowych Oficjalnych Zawodów Konnych /CSIO/, które dla każdej federacji jeździeckiej są imprezą sztandarową. W sezonie halowym najważniejszą imprezą są coroczne rozgrywki Pucharu Świata / pierwszy Finał Pucharu Świata odbył się w 1979 r./. Juniorzy i Młodzi Jeźdźcy co roku rywalizują w ME. Ponadto przez cały rok w skali ogólnoświatowej kilkanaście razy miesięcznie mają miejsce zawody rangi CSI /Międzynarodowe Zawody Konne/, które ze względu na posiadany standard są kategoryzowane w systemie pięciogwiazdkowym. Narodowe federacje jeździeckie rokrocznie organizują system ogólnonarodowych zawodów w skokach przez przeszkody oraz mistrzostwa swoich krajów we wszystkich kategoriach wiekowych. Podstawą rozwoju dyscypliny skoków przez przeszkody są tysiące amatorskich klubów jeździeckich. W organizowanych przez nie zawodach szczebla regionalnego startują setki amatorów zarówno na dużych koniach jak i na pony.

Woltyżerka - przybliżenie dyscypliny
.: Data publikacji 25-09-2004 ::

rys. Karol Rómel

Woltyżerka jest idealnym, a wręcz niezbędnym treningiem uzupełniającym dla każdego, kto rozpoczyna naukę jazdy konnej oraz dla zaawansowanych jeźdźców wszystkich dyscyplin. W krajach zachodnich już od dawna taki rodzaj gimnastyki uważany jest za nieodzowny element pomocniczy w drodze do sukcesu. Nawet wielcy mistrzowie skoków, ujeżdżenia i wkkw często ćwiczą woltyżerkę, poprawiając w ten sposób swój dosiad i równowagę na koniu.

HISTORIA DYSCYPLINY

Niektórzy upatrują początków woltyżerki w starożytnym Rzymie. Jedną z konkurencji podczas Igrzysk były akrobatyczne ćwiczenia na galopującym koniu. Inni widzą korzenie woltyżerki w popisach tanecznych na grzbietach byków w starożytnej Krecie. W każdym razie dowiedziono, że ludzie wykonywali akrobatyczne i podobne do tańca ruchy na galopującym koniu od ponad 2000 lat. Najprawdopodobniej ćwiczenia na koniu z łękami w gimnastyce sportowej pochodzą ze sportu woltyżerskiego. Współcześni woltyżerowie używają "sztucznego" konia do podobnych ćwiczeń, zanim jeszcze rozpoczną trening na koniu żywym.

Nazwa dyscypliny pochodzi z francuskiego słowa "La Voltige", które utrwaliło się w czasach renesansu. Była ona wówczas jednym z elementów musztry jeździeckiej a także ćwiczeniem zwinności dla rycerstwa i szlachty.

Konkurencję woltyżerki po raz pierwszy i ostatni (jak do tej pory) włączono do programu Igrzysk Olimpijskich w 1920 roku w Antwerpii. Później konkurencja ta była jedynie prezentowana jako dyscyplina pokazowa, m.in. w Los Angeles 1984 i w Atlancie w 1996 r.

Współczesna woltyżerka została ukształtowana w powojennych Niemczech jako sposób przygotowania dzieci do sportów konnych, ze względu na korzyści, jakie niesie ze sobą uprawianie tego rodzaju gimnastyki w jeździectwie.Po raz pierwszy drużynowe zawody w woltyżerce rozegrane były w Niemczech w1963 r.

Indywidualne rozgrywki przyszły nieco później podczas pierwszych mistrzostw Niemiec w roku 1986 r. W 1983 roku Międzynarodowa Federacja Jeździecka (FEI) uznała woltyżerkę za dyscyplinę oficjalną.

ZASADY ROZGRYWANIA KONKURSÓW

Woltyżerka polega na wykonywaniu zróżnicowanych ćwiczeń akrobatycznych i gimnastycznych na galopującym koniu, w idealnej równowadze i w harmonii z jego ruchem. Koń porusza się na lonży po okręgu o średnicy 15m. Zespół składa się z ośmiu zawodników i jednego rezerwowego oraz lonżującego - czyli osoby prowadzącej konia.

W trakcie zawodów rozgrywane są dwa konkursy: konkurs obowiązkowy i konkurs dowolny. Program obowiązkowy składa się z siedmiu elementów : wskok, siad podstawowy, flaga, młynek, nożyce, stanie, flanka. Wszystkie kolejne ćwiczenia muszą być wykonane w przeciągu 8 minut i są oceniane przez zespół 3 lub 5 sędziów w skali punktów od 1 do10 (podobnie, jak w akrobatyce sportowej).

Program dowolny trwa 5 min i składa się z dowolnie wybranych ćwiczeń z podkładem muzycznym wykonywanych jednocześnie przez dwójki i trójki woltyżerów . W zależności od stopnia zaawansowania zespołu , ćwiczenia wykonywane są na galopującym lub stępującym koniu. Ocenie sędziów podlega skala trudności poszczególnych elementów, ich kompozycja , choreografia i wykonanie całości programu.

HISTORIA WOLTYŻERKI W POLSCE

Początki tej dyscypliny w naszym kraju sięgają lat 80-tych. Wtedy to P. Andrzej Sałacki, znakomity zawodnik i trener ujeżdżenia, namówił trenerkę sekcji akrobatyki sportowej działającej przy Stadninie Koni w Jaroszówce - P. Hannę Kaczyńską- do spróbowania sił w nowej dyscyplinie. I tak się zaczęło.
Doświadczenie pochodzące z treningu akrobatyki pozwoliło zawodniczkom nowopowstałej sekcji woltyżerki na bardzo szybkie osiągnięcie wspaniałych wynikówsportowych. Po niespełna roku pracy zespół wyjechał na Mistrzostwa Świata do Szwajcarii (1986) zajmując wysokie 6 m-ce.

W następnych latach drużyna osiągała coraz lepsze wyniki zdobywając kilkakrotnie brązowe medale MŚ i ME. Najważniejsze z nich to: 1987 ME w Paryżu (FRA) - 4 m-ce, 1988 MŚ w Ebreichsdorf (AUT) - 3 m-ce, 1992 MŚ w Hailbronn (GER) - 3 m-ce, 1993 ME i Olimpiada Sportów Nieolimpijskich w Hadze (HOL) - 3-m-ce, 1998 MŚ w Rzymie (ITA) - 5 m-ce.

Następstwem sukcesów drużyny z Jaroszówki było powstanie kolejnych sekcji woltyżerki: w Iwnie, którą prowadziła P. Elżbieta Dolińska, w Ochabach, którą prowadził P. Marcjan Gepferd, w Łącku, którą prowadzili Jerzy Cywiński i Joanna Borysiuk oraz w Aromerze, którą prowadziła Jolanta Krupa. Od dwu lat największe sukcesy w tej dyscyplinie odnosi prowadzona przez Jana Ratajczaka sekcja woltyżerki w KJ Aromer w Józefinie. W Saumur we Francji w 2003 r. grupa ta zdobyła brązowy medal Mistrzostw Świata.

Pobrane ze strony PZJ

Iburg

Powożenie - przybliżenie dyscypliny, Danuta Nowicka
.: Data publikacji 24-09-2004 ::
Z dziejów powożenia.

rys. Karol Rómel

Historia powożenia zaprzęgami jest niezwykle bogata. Na egipskich płaskorzeźbach pochodzących z XI w. p.n.e. koń pod jeźdźcem przedstawiany jest rzadziej niż w zaprzęgu, towarzysząc człowiekowi w uroczystościach, igrzyskach i bojach.
Podczas olimpiad greckich wyścigi zaprzęgów należały do najatrakcyjniejszych punktów programu. Rozgrywane były na koniec dnia wieńcząc zmagania i pojedynki uczestników. Zwycięzca otrzymywał wieniec z gałązek drzewa oliwnego i cieszył się niezwykła sławą.
Za prekursora sportowej jazdy zaprzęgami uważany jest Król Anglii Jerzy IV. Współcześnie natomiast dla rozwoju tej dyscypliny znacznie zasłużył się Książę Filip, który w latach 70-80 był aktywnym zawodnikiem, pełniącym jednocześnie funkcję Szefa Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej.
W grudniu 1968 roku, na Kongresie FEI w Brukseli zatwierdzono wniosek o utworzenie Sekcji Zaprzęgów. Fundamentalny wkład w powstanie i rozwój tej sekcji miał wieloletni Sekretarz Generalny Polskiego Związku Jeździeckiego Eryk Brabec. Na kolejnym Kongresie opracowano przepisy określające zasady rozgrywania zawodów sportowych w powożeniu. Konsultantem ze strony polskiej był inż. Czesław Matławski, ówczesny dyrektor Państwowego Stada Ogierów w Gnieźnie, wielce zasłużony dla polskiego sportu zaprzęgowego, pierwszy Przewodniczący powstałej w 1969 roku Komisji ds. Powożenia PZJ.

PObrane ze strony PZJ

Zasady rozgrywania konkursów powozenia

Powożenie - przybliżenie dyscypliny, Danuta Nowicka
Zasady rozgrywania konkursów powożenia.
.: Data publikacji 24-09-2004 :: Odsłon: 3170 :: Drukuj bieżącą stronę :: Drukuj wszystko:.
Zasady rozgrywania konkursów powożenia.
Celem współcześnie rozgrywanych konkursów powożenia jest sprawdzenie wartości użytkowej, wytrzymałości, dzielności, temperamentu i charakteru koni. Konkursy te mają również na celu kultywowanie tradycji powożenia jako istotnego elementu kultury narodowej.
Zawody w powożeniu zaprzęgami składają się z trzech konkursów:
Konkurs A – ujeżdżenie
Przedmiotem oceny w Konkursie Ujeżdżenia jest swoboda, regularność chodów, harmonia, impuls, giętkość, lekkość, łatwość ruchu i prawidłowe wygięcie koni w ruchu. Zawodnicy oceniani są za styl, dokładność i ogólną umiejętność powodowania zaprzęgiem, a także za ubiór, stan uprzęży i pojazdu oraz prezencję całego zaprzęgu. Konkurs ten rozgrywany jest na czworoboku o wymiarach 100m x 40 m. Zaprzęg wykonuje określony program składający się z figur w stępie i kłusie.
Konkurs B – maraton
Celem tego konkursu jest sprawdzenie przygotowania koni, ich sprawności, wytrzymałości oraz zręczności powożenia i ogólnych umiejętności zawodnika w obchodzeniu się z końmi. Trasa pełnego maratonu składa się z trzech lub pięciu odcinków i nie przekracza 22 kilometrów.
W ostatnim odcinku E znajduje się od pięciu do ośmiu przeszkód, które zaprzęg pokonuje w dowolnym chodzie. Decyduje szybkość, precyzja i prawidłowość jazdy. W tym konkursie obowiązuje specjalnej konstrukcji bryczka typu „maratonowego”, inna niż w Konkursach A i C.
Konkurs C – zręczność powożenia
Celem tego konkursu jest sprawdzenie kondycji, posłuszeństwa i elastyczności koni po maratonie oraz precyzji powożenia zawodnika. Konkurs rozgrywany jest na placu, gdzie ustawione są przeszkody o ściśle określonych wymiarach. Z tego względu przepisy określają szerokość rozstawu tylnych kół dla każdego rodzaju zaprzęgu. Obowiązuje ten sam pojazd i ubiór zawodnika i luzaków co w konkursie A.
Zwycięzcą zawodów zostaje zawodnik, który w ciągu zazwyczaj trzydniowych zmagań zgromadził najmniejszą ilość punktów karnych.

Powożenie - przybliżenie dyscypliny, Danuta Nowicka
Polskie zaprzęgi w kraju i na świecie.
.: Data publikacji 24-09-2004 :: Odsłon: 2202 :: Drukuj bieżącą stronę :: Drukuj wszystko:.
Pierwsze Mistrzostwa Polski w zaprzęgach czterokonnych rozegrano w roku 1979, w zaprzęgach parokonnych – w 1985 a w zaprzęgach jednokonnych 1998.
Przez wiele lat na Mistrzostwach Polski zaprzęgów czterokonnych dominowali zawodnicy zasłużeni i mający największe doświadczenie, tacy jak: Władysław Adamczak z Książa, Tadeusz Czermiński i Antoni Musiał z Sierakowa, Zygmunt Szymoniak z Gniezna, Zenon Szyszkowski z Plękit, Zygmunt Waliszewski ze Starogardu Gdańskiego i Kazimierz Andrzejewski z Bogusławic.
Po raz pierwszy polskie zaprzęgi pojawiły się na zagranicznych hipodromach w 1962 roku w Lipsku, a rok później na zawodach w Akiwzgranie. Od roku 1972 w powożeniu zaprzęgami czterokonnymi, w lata parzyste, odbywają się Mistrzostwa Świata. W okresie od 1971 do 1981 roku, w lata nieparzyste, rozgrywane były Mistrzostwa Europy.
W latach 1972-1990 Polska zajmowała w Mistrzostwach Świata trzykrotnie trzecie miejsce (brązowy medal) a w Mistrzostwach Europy trzykrotnie drugie (srebrny medal), raz trzecie (brązowy medal) i raz czwarte miejsce.
Ostatni ( jak dotychczas) start polskich zawodników w tej kategorii zaprzęgów miał miejsce na Mistrzostwach Świata w 2000 roku w Wolfsburgu.

Pierwsze i jedyne Mistrzostwa Europy w powożeniu zaprzęgami parokonnymi odbyły się w 1983 roku. Rok 1985 to pierwszy rok rozgrywania Mistrzostw Świata w tej kategorii. Rozgrywane są one w lata nieparzyste.
W konkurencji tej w krótkim czasie wyłoniła się czołówka polska, która stała się również czołówką światową. Byli to: Zbigniew Brzoskowski z Łobza, Czesław Konieczny z Książa, Roman Kusz z Bogusławic i Rajmund Wodkowski z Sierakowa. W późniejszym czasie włączyli się do rywalizacji Henryk Dubicki z Książa, Ireneusz Szwajkosz z Walewic, Marek Pawelec z Białki, Kazimierz Andrzejewski i Jacek Kozłowski z Bogusławic, Wojciech Wojciechowski z Witkówek, Paweł Mazurek z Pankowa i w ostatnich latach Ireneusz Kozłowski z Jagodne.
W latach 1985 – 2003 Mistrzostwa Świata rozegrano dziesięciokrotnie, w tym w Polsce (Poznaniu)- w 1995roku, a polscy reprezentanci zajęli w nich 4 razy 3 miejsce (brązowy medal) i 2 razy drugie miejsce ( srebrny medal). Wyniki te wskazują na silną pozycję naszego kraju także powożeniu zaprzęgami parokonnymi.

Od 1998 roku rozpoczęto rozgrywanie w latach parzystych Mistrzostw Świata w powożeniu zaprzęgami jednokonnymi. Pierwsze Mistrzostwa odbyły się w Ebbs (Austria), drugie – w 2000r w Gladstone zostały odwołane, trzecie – w 2002 rozegrano w Conty (Francja) a czwarte w 2004r. – w Astorp (Szwecja). Czołówką polską w tej kategorii zaprzęgów jest Wiktor Pietrowski, Agnieszka Chwastek, Przemysław Zabłocki, Paweł Andrzejewski i Jacek Kozłowski. W Conty polska ekipa zajęła zespołowo czwarte miejsce a w Astorp – trzecie (brązowy medal).
Powyższe rezultaty udowadniają, że także w tej kategorii zaprzęgów osiągamy znaczące sukcesy na arenie światowej.
Potwierdzeniem mocnej pozycji Polski w tej dyscyplinie jeździectwa są wysokie lokaty zarówno zespołowo jak i indywidualnie na światowej liście rankingowej od samego początku rozgrywania Mistrzostw Świata w poszczególnych kategoriach.
( w opracowaniu wykorzystano książkę „Sport Zaprzęgowy w Polsce” Poznań ’95)

Iburg

Rajdy

Rajdy - przybliżenie dyscypliny, Maria Wągrowska
.: Data publikacji 05-04-2007 ::

rys. Karol Rómmel

Rajdy długodystansowe

Stosunkowo młoda dyscyplina jeździecka powstała w Europie w latach pięćdziesiątych XX wieku, pierwsze zawody odbyły się w Hiszpanii w 1953 roku. W Polsce obecna od roku 1986. Polski odpowiednik angielskiego enduracne [wytrzymałość] to konne rajdy długodystansowe .

Głównym założeniem tej dyscypliny jest sprawdzenie wytrzymałości koni na długich trasach liczących od 40 do 160 km. Dystans zostaje podzielona na mniejsze odcinki (pętle), pomiędzy którymi koń przechodzi szczegółowe badania weterynaryjne (wysokość tętna, odwodnienie, wypełnienie naczyń, perystaltyka jelit, ruch). Tylko pozytywne przejście przez tzw. bramkę weterynaryjną umożliwia dalsze uczestnictwo w zawodach (ostrożność ta eliminuje ryzyko zbytniego nadwyrężenia zdrowia konia). Pomiędzy poszczególnymi odcinkami zawodnicy mają prawo do krótkiej przerwy (ok. 30 min). Badanie i przerwa nie są wliczane do ogólnego czasu pokonywania trasy. Istotny jest tylko okres, który koń i jeździec spędzają w ruchu, oczywiście regulowane jest to szczegółowymi przepisami (koń, który ma zbyt wysokie tętno nie zostanie dopuszczony do badania weterynaryjnego, a tym samym nie ukończy wyścigu). Endurance oparte jest przede wszystkim na strategii właściwego wytrenowania i przygotowania konia do niekiedy bardzo ciężkiej trasy, liczy się tu zarówno perfekcyjna umiejętność jazdy konnej, jak i zdolność właściwego rozplanowania tempa na całym dystansie. Istotnym elementem tej dyscypliny jest również współpraca, nie tylko pomiędzy koniem i jeźdźcem, ale również między zawodnikiem, a pomagającą mu grupą ludzi (z reguły trzy osoby – tzw. luzacy), którzy poją, karmią, czyszczą i siodłają konia. Serwisowanie stanowi istotny element wyścigu, umożliwiający i ułatwiający sprawne zakończenie go.

Długie dystanse (2x80 i 2x100) rozkładane są na dwa dni, koń i zawodnik mogą wtedy wypocząć i zregenerować siły w czasie nocy, odcinki krótsze odbywają się w ciągu jednego dnia, start z reguły planowany jest na wczesny ranek ok. 6:00, zakończenie dystansu (w zależności od długości trasy) ma miejsce późnym popołudniem. W krótszych wyścigach startują konie młodsze, mniej doświadczone, po zdobyciu odpowiednich kwalifikacji umożliwia się koniom start na dłuższych dystansach. Wygrywa koń, który ukończy trasę w najkrótszym okresie czasu i pozytywnie przejdzie ostatnie badanie weterynaryjne. Zawodnicy są również zobowiązani do przedstawienia konia na przeglądzie przed startem, aby upewnić się, że zwierzę dobrze zniosło transport, jest całkiem zdrowe i zdolne do ogromnego wysiłku rajdu.

W celu wyrównania szans zawody organizowane są w dwóch kategoriach wiekowych: młodzieżowej – zaliczani są do niej jeźdźcy, którzy nie ukończyli jeszcze 21 roku życia i seniorskiej – dla zawodników powyżej 21 roku życia. Juniorzy i młodzi jeźdźcy startują z reguły na nieco krótszych dystansach i nie mają obowiązku regulowania wagi (jeździec i sprzęt nie mogą ważyć w kategorii seniorskiej mniej niż 75 kg – zawody 3*).

Pierwsze Mistrzostwa Polski zostały rozegrane w 1990 roku w Białymstoku na dystansie 2x100 km - zwyciężyła Aleksandra Szulen na koniu Horror. Największym sukcesem Polaków jest VIII miejsce Jerzego Urbańskiego na ogierze Alahar na Mistrzostwach Europy w Montelimar we Francji w 1991 roku.

Reining - przybliżenie dyscypliny, Katarzyna i Michał Pecowie
.: Data publikacji 29-09-2004 :

Rysunek Karol Rómmel

Reining uważany jest za koronną konkurencję western ridingu. Mówią tak nawet osoby, które tej konkurencji nie praktykują. Dzieje się tak, gdyż umiejętności konia reiningowego stanowią esencję jazdy konnej w stylu western. Konkurencja ta na przestrzeni kilkunastu ostatnich lat poczyniła niewątpliwie największy postęp spośród całego western ridingu. Reining jest popularny nie tylko w USA, ale także na całym świecie. W chwili obecnej stał się on niezwykle wyrafinowaną formą dresażu, jakże inną od tego, co prezentowali reiningowi pionierzy 30 lat temu.

O sukcesie reiningu najlepiej świadczy fakt, że jako pierwsza konkurencja western ridingu został oficjalnie uznany przez Federation Equestre Internationale. Zaowocowało to rozdaniem pierwszego kompletu medali na Światowych Igrzyskach Jeździeckich w Jerez w 2002 r. Od kilkunastu lat nieprzerwanie rośnie zainteresowanie reiningiem na całym świecie. Na przestrzeni ostatniego dziesięciolecia liczba członków NRHA wzrosła z ponad 4 tys. do prawie 13 tys. Rocznie pule nagród pieniężnych w zawodach reiningowych sięgają 6 mln dolarów. W 2004 r. o sukcesie tego sportu przekonaliśmy się dobitnie w Europie. Takie zawody, jak World Reining Trophy w Mooslargue i The Challenge w Kreuth, już dziś stanowią historię reiningu.

CZYM JEST REINING
NRHA powstało w 1966 r. Do dnia dzisiejszego w przepisach tej organizacji zmianie nie uległo jedno zdanie, będące definicją konia reiningowego. "Prowadzenie konia to nie tylko wskazywanie mu drogi, ale także kontrolowanie każdego jego ruchu". Koń reiningowy powinien być kierowany bez jakichkolwiek oznak oporu i powinien całkowicie poddać się woli jeźdźca. Im mniej widoczne są pomoce jeźdźca, im koń przejawia mniej oznak oporu, tym lepszy jest przejazd i wyższy wynik. Reining to połączenie kontrolowanej szybkości i ekscytujących manewrów. I wbrew panującym opiniom, reining nie jest i nigdy nie był sportem dla "twardych kowboi". Reining to finezja, precyzja, dyscyplina i piękno współpracy konia i jeźdźca.

Przejazd reiningowy odbywa się na podstawie jednego z 10 obowiązujących schematów (patternów) NRHA. Każdy ze schematów składa się z serii takich samych manewrów, wykonywanych w różnych kombinacjach. Więcej na stronie: [link widoczny dla zalogowanych]

Pobrane ze strony PZJ

Cytrynka

Maść konia rozróznia się podstawowe, które charakteryzuja się jednolitą barwą sierści oraz złożone stanowiące mieszankę kliku barw.

MAŚĆ KARA - cały tułów i kończyny pokrywa czarna sierść, grzywa i ogon również są czarne. Poza odmianami na głowie i kończynasz nie może być w sierści włosów w innym kolorze

MAŚĆ SKAROGNIADA - sierść na głowie i tułowiu stanowi mieszankę włosów brązowych i zcarnych, dając ogólną barwę ciemnobrązową. Grzywa, ogon i często dolne partie kończyn są przeważającej części czarne.

MAŚĆ GNIADA - natężenie barwy sierści na tułowiu bywa rózne, od odcienia mahoniowego po jasnobrązowy: grzywa, ogon i dolnie partie kończyn są czarne. U koni jasnogniadych sierść na słabiznach i wokół nozdrzy bywa nawet żółtawa. Innym odcieniem masci gniadej jest ciemno gniada, w której sierść wokół nozdrzy jest jaśniejsza a grzywa, ogon i dolne partie kończyn są czarne.

MAŚĆ KASZTANOWATA - odcienie od brązowożółtych po złocistorude. Grzywa, ogon i kończyny są tej samej barwy co sierść, nigdy czarnej.

MAŚĆ SIWA - konie rodzą się dowolnej maści, a z wiekiem jaśnieją, aż stają się prawie białe. Maść siwa jest mieszanką włosów białych i innych maści i może mieć odcień szary, brązowy lub żółtawy

ODMIANY
Wszystkie białe plamy na nogach i głowie konia nazywają się odmianami i noszą specjalne nazwy.

ODMIANY NA GŁOWIE

- ŁYSINA - biała plama przebiegająca wzdłuż całego pyska z reguły szersza na czole i zwężająca się przy nozdrzach.

- CHRAPKA - biała plamka w okolicach wargi lub nozdrzy

- GWIAZDKA - biała plama na czole, z reguły w kształcie rombu lub gwiazdki.

- WĄSKA ŁYSINA- biały pasek biegnący wzdłuż całej głowy z reguły węższy niż kość nosowa.

- LATARNIA - szeroka biała plama na całej długości głowy, sięgająca pod oczy i nozdrza.

ODMIANY NA KOŃCZYNACH

[color=red]- KORONKA ( rys. 6),
- PIĘTKA ( rys. 7),
- PÓŁ PĘCINY9 rys.

,
- PĘCINA( rys.9),
- PÓŁ NADPIĘCIA ( rys. 10),
- NADPIĘCIE ( rys. 11),
- NADPIĘCIE NAD STAWEM SKOKOWYM

[link widoczny dla zalogowanych]

ŹRÓDŁO: " jAZDA KONNA" AUTOR kURT hOFFMANN
"Jazda Konna dla poczatkujących autor. Bernadette Faurie

Koniara03

Hmm...a ja nie umiem uwierzyć że koń może przeskoczyć w okserze szerokość 160 cm...

Cytrynka · Wysłany: Pią 13:02, 27 Mar 2009 Temat postu:

palcia94 · Wysłany: Sob 12:57, 28 Mar 2009 Temat postu:

ja ma propozycje:
Chciałabym się dowiedzieć czegoś więcej o egzeminie na brązową odznakę jeździecką.
Co trzeba potrawić, jakieś wskazówki, może przykładowe parkury... chętnie bym poczytałą
Mruga

Cytrynka · Wysłany: Sob 13:14, 28 Mar 2009 Temat postu:

Odznaki jezdzieckie
Polski Zwiazek Jezdziecki wprowadził w życie z dniem 01.01.2004 system trzystopniowej
odznaki jezdzieckiej – brazowej, srebrnej i złotej. Jego celem jest podniesienie jakosci
szkolenia podstawowego w klubach i sekcjach jezdzieckich, poprawa bezpieczenstwa osób
uczacych sie jezdzic konno jak i już potrafiacych siedziec w siodle, a także zwrócenie uwagi
całego srodowiska „koniarzy” na prawidłowe, zgodne z zasadami wiedzy użytkowanie koni.
Wymagania egzaminacyjne
1. Odznaka Brazowa
Przygotowanie do egzaminu może byc prowadzone we wszystkich klubach i sekcjach jezdzieckich, natomiast egzamin na Odznake Brazowa może byc prowadzony tylko w certyfikowanym ośrodku jeździeckim.
Minimalny wiek egzaminowanego – 8 lat.Egzamin koncowy jest przeprowadzany przez 2 członków Wojewódzkiej Komisji Egzaminacyjnej.
Egzamin składa sie z dwóch czesci:
a. czesc praktyczna:
• prawidłowe podejscie do konia;
• prawidłowe odczytanie i interpretacja reakcji konia;
• prowadzenie w reku i wiazanie;
• siodłanie i kiełznanie, podstawowe dopasowanie rzedu;
• pokazanie na czworoboku (wg załaczonego programu) podstawowych trzech
chodów konia w prawidłowym dosiadzie ujeżdżeniowym i z prawidłowym
użyciem pomocy.;
Kiełznanie wedzidłowe, dopuszczalne jest użycie wodzy pomocniczych (wytoka,
wypinaczy), ochraniaczy i jazda z batem, używanie ostróg jest niedozwolone,
• pozytywne zaliczenie czesci uje$d$eniowej jest warunkiem koniecznym do
przystapienia do czesci skokowej, podczas której nale$y pokonac 4
pojedyncze przeszkody o wysokosci 70 cm, w tym jedna przeszkoda to
cavaletti ułożone z trzech dragów z koperta pokonywana z kłusa (wysokosc
przeszkód dla kuców – zależna od kategorii kuca, maksymalnie 60 cm);
Drugie nieposłuszenstwo i pierwszy upadek – eliminuja.
• pokazanie galopu w półsiadzie na odcinku co najmniej 200 metrów
zakonczonego zatrzymaniem (przez kłus) przed okreslona linia.
Z egzaminu praktycznego (z czesci odpowiadajacej uprawianej dyscyplinie) na Odznake Brazową zwalniani sa zawodnicy posiadajacy aktualna, dowolna klase sportowa.
Kandydaci w wieku powyżej 45 roku $ycia moga byc zwolnieni ze zdawania czesci
skokowej egzaminu na Brazowa Odznake.
b. czesc teoretyczna – tematy:
• zachowanie konia;
• prawidłowe zachowanie sie przy koniu i podstawy pielegnacji;
• podstawy żywienia i technika $ywienia;
• podstawy zdrowia konia;
• podstawy eksterieru, masci i odmiany;
• podstawy teorii jazdy konnej;
• dosiad i jego rodzaje;
• rodzaje pomocy;
• podstawowe figury na ujezdżalni;
Odznaki, szkolenie kadr, certyfikacja osrodków, wyd. trzecie ‘2008. 6
• zasady zachowania na ujezdżalni;
• sprzet jezdziecki i strój do jazdy.
Pytania na egzaminie teoretycznym - po jednym z ka$dego rozdziału - moga byc zadawane
tylko z opublikowanego wczesniej na stronie internetowej PZJ zestawu pytan i odpowiedzi,
dostosowanego do poziomu odznaki.
Ocena za każda cześć egzaminu jest „zaliczony” lub „nie zaliczony”. (Zaliczać powinno
wykonanie programu z nota 5,0 i minimum połowa prawidłowych odpowiedzi na zadane
pytania).
Nie zdany cały egzamin lub jego nie zaliczona czesc może byc zdawana powtórnie w
najbliższym nastepnym terminie na terenie WZJ

Ustawienie przeszkód na Brązową odznakę
[link widoczny dla zalogowanych]

Próba ujeżdzenia na Brązową odznakę
[link widoczny dla zalogowanych]

Pytania na Brązową odznakę
[link widoczny dla zalogowanych]

kawa · Wysłany: Sob 19:01, 28 Mar 2009 Temat postu:

Dziewczyny no super dobra robota . Młodzi czytać !i nie wymawiać się że książek nie macie.Podoba mi sie także temat o - Zachowaniu na Hali podczas jazd. Młodzi adepci nie ważne że nie umiecie jezdzić , że się uczycie - należy sie z tym zapoznać.